Şener Şen’in Züğürt Ağa filmini seyrettiniz mi? Orada bir sahne var. Komik ama bizim için oldukça düşündürücü. Belki de özet aslında.

Malum sahnede, Züğürt Ağa’nın canına tak eder, kendini öldürmek ister, bıçağı karnına saplar!… Fakat bıçak yamulur. Şoke olur, “tü … bıçağına” “buranın bıçağı bile bozuktur” diye fırlatır.

İsmi “bıçak” idi ama kesmemişti, işte.

Bir şeye isim vermek onun özelliklerini yerine getirmesine yetmiyor. Ancak biz tüketiciler, ismine kanarak o işlevi gördüğünü düşünüyoruz.

Genel olarak algımız ya “bu neden pahalı ya, ucuzu var niye bunu alayım, aynı işi yapıyor” diyerek, isminden dolayı aynı işi yaptığını sandığımız şeye yöneliyor ya da “pahalı ise iyidir”  şeklinde çalışıyor.

Bizce ikisi de sanki biraz eksik. Az emek – çok emek, titizlik, ham madde yoğunluğu… Fiyatı bunlar etkiliyor.

Bu blog yazısını yazanın geçenlerde yaşadığı da, Züğürt Ağa’daki bıçak örneğine benziyor:

Yazar, geçenlerde camına “Sütlü Nuriye bulunur” yazan bir kağıt yapıştırılmış olan bir baklavacı dükkanına girer.  “Ancak tadı o kadar kötüydü, bayattı ve içinde öyle az malzeme vardı ki, sanırım ben Sütlü Nuriye değil, Sulu Nuri yedim” diye düşünür. İşin acı yanı hayatında daha önce Sütlü Nuriye yememiş olan birisi ilk Sütlü Nuriye deneyimini burada yaşasa idi, bu yediğini gerçek sütlü Nuriye zannederdi. Hayatı boyunca Sütlü Nuriye den uzak durabilirdi.

(Yazı aşağıda devam ediyor)